2018-ին մի քանի անգամ ասել եմ այս մասին, բայց հետո մտածում էի, որ դեռ շուտ է։
Հիմա արդեն փաստ է։
3-րդի ռեանիմացիայի ցանկացած փորձ մեզ մխրճելու է հերթական խորխորատի մեջ։
Անկախ նրանից` աշխարհը կուզի թե ոչ, մեզ պետք են հենց նախագահական կառավարում, ազգային բանակ, պետական կրթություն (ազգային կրթություն ասածը պետք է նախ ձևավորել և հետո անցնել ազգային կրթության):
Մեզ պետք է մշակույթի (ազգային ինքնության) խորհուրդ հանրային երկխոսության համար։
Մեզ պետք է ու կա ազգային գաղափարախոսություն։
Դա Արցախն է, Արևմտյան Հայաստանն է, ինչն ընդունել է պետք։
Մեզ պետք է դավաճանի արձան կամ հուշավայր։
ՀՀ լքողը պտի վճարի սիմվոլիկ հարկ (այբբենարանի հարկ անվանմամբ):
Սոցիալական արդարությունն ունի մեկ բանաձև` ՀՀ ցանկացած ունակ քաղաքացի պտի ունենա աշխատանք, իսկ պակաս ունակները` զբաղվածություն։
ՀՀ արտաքին քաղաքականությունը պտի լինի չափավոր հավասարակշռված, բայց և պտի առաջ տանի պատմական արդարության թեզը և իր ընթացիկ ու հեռահար շահերը։
ՀՀ-ն պետք է ունենա սփյուռքից բաղկացած սփյուռքի պառլամենտ, որը կկառավարի, կորոշի ցանկացած խնդիր, ինչը կապ ունի սփյուռքի հետ:
ՏԻՄ-ը պետք է ունենա ներկայացուցիչ, կառավարության կողմից նշանակված փոխհամայնքապետի կարգավիճակով։
Մարզերը պետք է խոշորանան։
Գերատեսչությունները պետք է աշխատեն հողի վրա և ո՛չ թե Երևանում։
ՀՀ-ում մինչև 18 և 63-80 տարեկանների համար առողջապահությունը պետք է լինի անվճար:
ՀՀ պատմությունից պետք է ջնջել աղքատության նպաստ բառակապակցությունը։
ՀՀ ում չպետք է խրախուսվի անգործությունը։
Արթուր ԳԵՎՈՐԳՅԱՆ